Άνοιγμα σ. Μιχάλη Παπαμακάριου, μέλους της Π.Ε. του ΝΑΡ:
Συν/σες & σύν/φοι, Συναγωνιστές και συναγωνίστριες
Σας καλωσορίζουμε και σας ευχαριστούμε για την συμμετοχή σας, στην πρώτη παρουσίαση του κειμένου εργασίας του ΝΑΡ, «για το υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής πάλης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης», παρουσίαση η όποια αποτελεί την αφετηρία μιας πορείας διαλόγου που θα κορυφωθεί με το πανελλαδικό μας σώμα στις 31 Μάρτη και 1 Απρίλη στην Αθήνα.
Πολλοί ίσως να αναρωτηθούν: «μήπως είναι πολυτέλεια σε στιγμές κοινωνικής καταβύθισης αλλά και αναταραχής, το ΝΑΡ να κάθεται να συζητάει μπροστά στο τρίτο συνέδριο του, "για το υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής πάλης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στη νέα εποχή’’. Κατά τη γνώμη μας δεν θα υπήρχε καταλληλότερος χρόνος να συζητηθεί το ζήτημα αυτό , παρά εν θερμώ, μέσα στη φωτιά μιας κορυφαίας καμπής της ταξικής πάλης και μιας ανεπανάληπτης ιστορικής σύγκρουσης που ωριμάζει.
Σε αυτές, τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, ο εργαζόμενος κόσμος του αγώνα δίπλα στα κορυφαία ερωτήματα του «με ποια πολιτική θα ανατραπεί η επίθεση» και «υπάρχει εναλλακτική προοπτική;», τοποθετεί και το καθοριστικό ερώτημα του «ποιος θα ανατρέψει την επίθεση, ποιοι φορείς θα επιβάλλουν αυτή την άλλη προοπτική, ποιο μπορεί να είναι το υποκείμενο μιας σύγχρονης απελευθερωτικής και επαναστατικής προοπτικής;». Αυτή ακριβώς τη στιγμή που βαραίνει το κενό που αφήνουν η ιστορική ανεπάρκεια της παραδοσιακής αριστεράς και του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αντιδραστική μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και η ιστορική κρίση του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος από την μια πλευρά, αλλά και η πιεστική απαίτηση να καλυφθεί αυτό το κενό από μια ελπιδοφόρα επανεξόρμηση και ανασυγκρότηση των αντικαπιταλιστικών, επαναστατικών και κομμουνιστικών τάσεων της εποχής μας.
Με αυτό το θεμελιακό ζήτημα καταπιάνεται το 2ο πανελλαδικό σώμα του ΝΑΡ, στην πορεία προς το 3ο συνέδριο του. Με επίγνωση των αδυναμιών και των ορίων μας, εμπνεόμενοι ωστόσο από τις δυνατότητες της σύγχρονης εργατικής τάξης, βασισμένοι στην διπλή πείρα της νίκης και της ήττας των προηγουμένων προσπαθειών απελευθέρωσης του ανθρώπου, επιχειρούμε να βαδίσουμε εντός του μέλλοντος μας, αναζητώντας τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα και τους φορείς του.
Ταυτόχρονα με αυτό το πανελλαδικό σώμα και το κείμενο εργασίας επιχειρούμε το άνοιγμα ενός τριπλού διαλόγου. Κατ΄ αρχήν ενός διαλόγου με την εποχή μας, με τις προσκλήσεις της, τις απαιτήσεις της, μα και τις διεργασίες που γεννούν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι πρόσφατοι αγώνες, οι διευρυμένες και νέου τύπου κομμουνιστικές αναζητήσεις. Αλλά και ενός διαλόγου κριτικής και αυτοκριτικής του ίδιου του ΝΑΡ με τη δική του 22χρονη πορεία και εμπειρία, αλλά και με τις εμπειρίες επαναστατικών και αντικαπιταλιστικών ρευμάτων και τις συνεισφορές μαρξιστών και επαναστατών θεωρητικών. Τέλος ενός διαλόγου και κοινού βηματισμού με το δυναμικό που ενδιαφέρεται για ένα σύγχρονο κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, για ένα μέτωπο – πόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Με άλλα λόγια συνολικά για ένα σύγχρονο κίνημα εργατικής χειραφέτησης και κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Σήμερα δίνουμε το εναρκτήριο λάκτισμα. Οι οργανώσεις του ΝΑΡ, με την πρωτότυπη συμβολή της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση θα οργανώσουμε το επόμενο διάστημα ένα γύρο εκδηλώσεων διαλόγου γύρω από το κορυφαίο αυτό ζήτημα. Οι στήλες του ΠΡΙΝ και η ιστοσελίδα του ρεύματος μας θα φιλοξενήσουν αυτόν το διάλογο.
Παρουσίαση του κειμένου εργασίας εκ μέρους της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ από τον σ. Αλέκο Αναγνωστάκη:
“Είμαστε όλοι εντός του μέλλοντος μας. Γιατί δεν είναι δυνατόν να πούμε ναι, να πούμε όχι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας”. (Α. Εμπειρίκος)
Παρουσίαση βασικών σημείων του κειμένου στην εκδήλωση του ΝΑΡ στην ΕΣΗΕΑ 13.2.2012
Αγαπητοί σύντροφοι,
Στη δίνη της σημερινής πραγματικότητας.
Η κατάθεση από την Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ της επεξεργασίας για το πολιτικό υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής πάλης, της επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, γίνεται στη δίνη της κατεδάφισης, από τη τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμα, τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τα πιο δυναμικά τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, των ιστορικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος. Στη δίνη της επιχειρούμενης αυταρχικής αντιδημοκρατικής θωράκισης του πολιτικού συστήματος και εμπέδωσης της πολιτικής εκμηδενισμού της λαϊκής κυριαρχίας στα πλάισια της ευρωπαϊκής ολοκληρωτικής διακυβέρνησης.
Με τη συλλογικά επεξεργασμένη συνολική πολιτική της πρόταση αλλά και με την άποψή της ότι η ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης επιβάλει την οικοδόμηση απέναντί της ενός του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής, - έμπρτακτη πλευρά του υπό συζήτηση θέματος - η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχειρεί να συμβάλει ώστε να μετατραπεί το μαζικό κίνημα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, της νεολαίας και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, σε πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στη συνασπισμένη αστική επίθεση του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Επιχειρεί να ανυψώσει και να ενοποιήσει το σημερινό επίπεδο των αγώνων και των αντιστάσεων, ώστε να αποκτήσουν κοινό στόχο, ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και προοπτική: την ανατροπή της επίθεσης ώστε να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι μέσα από την ακύρωση των μέτρων του κεφαλαίου και μέσα από νέες κατακτήσεις που αρμόζουν στην εποχή μας. Από αυτή τη σκοπιά, γίνεται αγώνας για ποιοτικά βήματα στο συντονισμό αγωνιστικών και ταξικών πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα, εργατικών επιτροπών βάσης και μαχόμενων ομοσπονδιών αξιοποιώντας ιστορικές εμπειρίες και τις άλλες μορφές μαχητικού συνδικαλισμού και ανεξάρτητου συντονισμού των εργατικών δυνάμεων.
Στόχοι είναι να δυναμώσει η συσπείρωση, η παρουσία και η αυτοτελής προβολή της πρότασης για την αντικαπιταλιστική ανατροπή, το πρόγραμμά της και η επαναστατική προοπτική της μέσα από την κρίση προγραμμάτων και πολιτικών από τον αγωνιζόμενο λαό. Είναι η διαμόρφωση σε ποιοτικό νέο επίπεδο της μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η βαθύτερη ενότητα, οργάνωση, ανάπτυξη και η προγραμματική, στρατηγική ενδυνάμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την τροφοδότηση του στόχου.
Με μορφές αγώνα και παράλληλη οργάνωση της λαϊκής αυτοάμυνα, που θα αποφασίζονται, ελέγχονται και υλοποιούνται ως έργο και πτέρυγα του ίδιου του μαζικού κινήματος πάνω από όλα, των συνελεύσεών του.
Εδώ στη δράση και στους υπό εξέλιξη αγώνες η πρότασή αυτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - πρόταση περιεχομένου αλλά και μορφών οργάνωσης της πάλης-κατατίθεται στα συνδικάτα, τις λαϊκές συλλογικότητες, στη βάση, αλλά και στις ηγεσίες, ξεκινώντας από το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων, αλλά και στο ΠΑΜΕ, σε ομοσπονδίες, σε όλες τις ταξικές, εργατικές και λαϊκές συλλογικότητες.
Κατατίθεται δημόσια και ανοικτά προς αγωνιστές, ρεύματα, τάσεις που αναζητούν αγωνιστική προοπτική. Προς τις ηγεσίες του ΚΚΕ, του Συνασπισμού, του ΣΥΡΙΖΑ, των επιμέρους συνιστωσών του, τον κόσμο που διαφοροποιείται αγωνιστικά από το ΠΑΣΟΚ και συνολικά από το δικομματισμό και αναζητά αγωνιστικές κατευθύνσεις, τις αντιμνημονιακές τάσεις που ηγεμονεύονται από τον «πατριωτισμό», αγωνιστές από ρεύματα της αυτονομίας που θέλουν να παλέψουν για ένα μαζικό ταξικό κίνημα. Μαζί με την ισότιμη και στοχευμένη κοινή δράση της Αριστεράς που αποκτά νέες διαστάσεις σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, στηρίζουμε την ελεύθερη, αυτοτελή και αγωνιστική παρουσία όλων των πολιτικών και θεωρητικών ρευμάτων.
Που θα κριθεί η προσπάθεια
Σύντροφοι και φίλοι
Στην αέναη δυναμική που υπάρχει στη ζωή ανάμεσα σε αυτό που επικρατεί και σε αυτό που έρχεται να αντικαταστήσει, αυτό που παίζει τον πρωτεύοντα και καθοριστικό ρόλο είναι πάντα αυτό που έρχεται και όχι αυτό που φεύγει. Ο καπιταλισμός που φεύγει ήδη, από τη δεκαετία του 80, επικαθορίζεται οριστικά από τον καπιταλισμό που έρχεται στον οποίο η επιβίωση δεν είναι πλέον το αντίθετο του θανάτου, αλλά το αντίθετο της ζωής. Επικαθορίζεται από τη συνολική κοινωνική βαρβαρότητα που δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων ή κάποιο αυτόματο αποτέλεσμα μόνο των αρνητικών συσχετισμών που δημιουργήθηκαν από την τεράστιας σημασίας ήττα και τον εκφυλισμό τελικά του κομμουνιστικού κινήματος του περασμένου αιώνα, την σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτοί συνθέτουν μια βάση στήριξης της προωθούμενης αστικής κανιβαλικής πολιτικής που εγκαινιάστηκε στις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα.
Ωστόσο η τάση για μια στροφή διαρκείας στη συνολική αντεπανάσταση σε βάρος της εργασίας αποτελεί χαρακτηριστικό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ουσιαστική, θεμελιώδη και αναγκαία πλευρά των κυρίαρχων χαρακτηριστικών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Τάση που θα προωθείται μέσα από διαφορετικές ιστορικές «τακτικές» και πολιτικές ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης.
Η ουσία όλων αυτών είναι πως η αστική «στρατηγική» ούσα ίδια στον πυρήνα της κλιμακώνεται και ξεγυμνώνεται όλο και περισσότερο και αποκτά αποκρουστικότερα κανιβαλικά χαρακτηριστικά στη νέα κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης στην ιστορία του καπιταλισμού κρίσης.
Η συνειδητή αυτή ποιοτική κλιμάκωση της στρατηγικής τους συνιστά μια τρομακτική απειλή για την ειρήνη, την επιβίωση, τις ελευθερίες, για όλα τα δικαιώματα των καταπιεζομένων, τις κατακτήσεις του κοινωνικού πολιτισμού της ανθρωπότητας.
Σε αυτόν τον επερχόμενο κανιβαλικό καπιταλισμό της πρωτοφανούς επιστημονικής, τεχνολογικής ανάπτυξης και του επελαύνοντος σκοταδισμού, του αμύθητου πλούτου και της ανείπωτης φτώχειας, ο αγώνας για μια σύγχρονη ζωή θα απαιτεί είτε την πλήρη παράδοση των όπλων είτε τον επαναστατικό δρόμο.
Η προσπάθεια διαμόρφωσης μιας επαναστατικής κομμουνιστικής θεωρητικής και πολιτικής τομής, η συμβολή μας σε αυτή μαζί με άλλες συλλογικότητες και αγωνιστές, στη συνέχεια του αριστερού και εργατικού κινήματος, θα κριθεί και θα διαμορφωθεί εδώ.
Σε αυτήν τη νέα ιστορική σύγκρουση με την πολύμορφη ολοκληρωτική «τρομοκρατική» εκστρατεία του Κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, με την αντιδραστική πολιτική των κυβερνήσεών τους, μέσα στην πάλη για την ανατροπή της, σε εσωτερική και διεθνή κλίμακα.
Τομή που, όπως η ιστορική Πράξη, καταδεικνύει αποτελεί ζωτική και αδήριτη ανάγκη στη νέα εποχή. Αποτελεί εκκρεμότητα που αποζητά τη διευθέτηση της, από τη δεκαετία του 30. Από την εποχή της ιστορικής ήττας του επαναστατικού εργατικού ρεύματος του μπολσεβικισμού η οποία σφράγισε τη μετέπειτα εξέλιξη των ταξικών αγώνων..
Η Αριστερά επομένως οφείλει να επανενωθεί πρωτίστως με τον εαυτό της, με τον σκοπό της ύπαρξης της.
Η όλη κατάσταση, εξαιρετικά δύσκολη, συνταρακτική και κρίσιμη, σπρώχνει την Αριστερά, ενόψει μάλιστα και της αναπόφευκτης επερχόμενης κοινωνικής σύγκρουσης, είτε να κουρνιάσει στο ανεπαρκές και αδιέξοδο προϋπάρχον, είτε στην αναζήτηση και πραγματοποίηση ανάλογων συμπληρώσεων, αλλαγών και κυρίως τομών στην πολιτική της.
Σε αυτή την πραγματικότητα, αν ψάξει κανείς πίσω από ότι φαίνεται, διαπιστώνει πως σε διεθνή κλίμακα και στη χώρα μας ξεχωρίζουν:
1ο. Ένα μικρό αλλά αισθητό, κρίσιμο τμήμα εργαζομένων που κινείται στη συγκρότηση μιας νέας επαναστατικής Αριστεράς, έξω από το «περιθώριο» του συστήματος. Μια πρώτη, αδύναμη ακόμη, εμφάνιση – και στην Ελλάδα - επαναστατικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων και προσέγγισης του κομμουνιστικού μέλλοντος. Οι δυνάμεις αυτές δεν βρίσκονται μόνο στις όποιες πρωτοπορίες επέζησαν από τον κατακλυσμό που καταπόντισε την Αριστερά. Δεν στηρίζονται μόνο ή κυρίως στις επαναστατικές επεξεργασίες και τις πρακτικές που αυτές οι πρωτοπορίες επαναδιαμορφώνουν.
Οι δυνάμεις αυτές στηρίζονται στις νέες κοινωνικές πολιτικές τάσεις για την κατάργηση της αγοράς και της εκμετάλλευσης που γεννιούνται στην καρδιά του συγχρόνου καπιταλισμού και αποτελούν ισάριθμες νάρκες, ικανές να τον τινάξουν στον αέρα, όπως είπε ο ιδρυτής του κόμματος μας.
2ο. Η εμφάνιση, ενός ελπιδοφόρου κινήματος στην Ευρώπη, - και στην Ελλάδα- στην Νότια Αμερική και στις ΗΠΑ ως ιδιαίτερο γεγονός, το οποίο μάλιστα έχει ήδη τους πρώτους νεκρούς.
Το κίνημα αυτό εμφανίζεται χρονικά κατά κύματα. Με στοιχεία ολοένα βαθύτερης, ανεπαρκούς ακόμη πολιτικοποίησης, που φέρνει ξανά την ουσία της πολιτικής στο προσκήνιο. Παρόλο που δεν ανατρέπει ακόμη τις δυνατότητες του συστήματος να ανασυγκροτεί και να επανασταθεροποιεί τις δυνάμεις του και την επιρροή του σε αντιδραστική κατεύθυνση, εντούτοις, η εσωτερική δυναμική του που διαφαίνεται, σε συνδυασμό με τις αντιθέσεις, τις δυνατότητες και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, αναγεννά, με υλικούς όρους την ελπίδα, τις δυνατότητες στην επαναστατική Αριστερά. Την απαίτηση για την “κατάληψη θέσεων”, την προώθηση της εργατικής πολιτικής. Την απαίτηση κυρίως για ολοένα και στρατηγικότερες απαντήσεις. Το κίνημα αυτό τρέφεται από μια πλατιά πολύμορφη και πολυεπίπεδη πολιτική απονομιμοποίηση, στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των φτωχών μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου. Ενισχύεται από μια αυξανόμενη πολυτασική εργατική λαϊκή δυσφορία, διαμαρτυρία, αντίθεση και αγωνιστική στάση. Και τελικά από την εμφάνιση, με το κίνημα των πολύμορφων λαϊκών κινητοποιήσεων, καινοτόμων δυνατοτήτων στην πολιτική ανάπτυξη της εργατικής πολιτικής.
Ιδιαίτερη πλευρά αποτελεί η υποχώρηση, προς διάφορα σημεία του πολιτικού ορίζοντα, της ιδεολογίας του Ευρωπαϊσμού. Η απονομιμοποίηση στην ευρύτερη λαϊκή συνείδηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρώ και της ΟΝΕ, των αχράντων πολιτικών μυστηρίων αυτής της καπιταλιστικής λυκοσυμμαχίας των τοκογλύφων και των πολυεθνικών.
Στον ελλαδικό ειδικά χώρο η ιδιαιτερότητα της σημερινής κατάστασης βρίσκεται, στο ότι οι πολιτικές απαντήσεις αναζητούνται – ενισχυόμενα αλλά εύθραυστα- προς τα αριστερά από εργατικά και λαϊκά στρώματα. Κατάσταση που επιβεβαιώνεται από την κρίση των αστικών κομμάτων την αποστίχηση από το δικοματισμό στις μεγάλες πόλεις και ειδικά στους εργατικούς και λαϊκούς δήμους.
Οι παράγοντες αυτοί θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό, ανάλογα και με την καθοριστικής σημασίας παρέμβαση της Αριστεράς, την προοπτική της σημερινής πολιτικής κατάστασης.
Τα στοιχεία αυτά αποτελούν τη βάση, του υλικούς όρους πάνω στους οποίους τίθενται και μπορεί να καρποφορήσει μια συλλογική προσπάθεια στο να γίνουν ουσιαστικά βήματα στην οικοδόμηση του κομμουνιστικού κόμματος της εποχής, του αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου και του αντικαπιταλιστικού μαζικού κινήματος. Ζητήματα που δεν αντιμετωπίζονται ως υποκειμενικές επιδιώξεις ή προθέσεις έξω και πέρα από τις συνθήκες δράσης έξω και πάνω από την εξέλιξη της ταξικής πάλης, τις αντιθέσεις, τα όρια και τα αδιέξοδα της προωθούμενης αστικής στρατηγικής τις τάσεις και τις δυνατότητες αναχαίτισης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής αυτής της πολιτικής, τις τάσεις και τις δυνατότητες κοινωνικής επανάστασης και κομμουνιστικής απελευθέρωσης».
Το ΝΑΡ θέτοντας στην κρίση των αγωνιστών του αντικαπιταλιστικού κινήματος και της προγραμματικής επαναθεμελίωσης του κομουνιστικού προγράμματος, τις πολιτικές του θέσεις για το υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και της επανάστασης, (η ειδική στρατηγική πρωτοπορία, το σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα, - η αποφασιστική γενική πολιτική πρωτοπορία, το αντικαπιταλιστικό μέτωπο και η πτέρυγα του αντικαπιταλιστικού αγώνα στη διαλεκτική τους σχέση), υπερασπίζεται την ανάγκη συλλογικών ουσιαστικών βημάτων στη δημιουργία τους, εδώ, στις σκληρές αναμετρήσεις και αναζητήσεις της καθημερινότητας.
Ωστόσο στην πολιτική πάλη, στη δραστηριότητα δηλαδή που καταπιάνεται με το ουσιώδες: την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, των ιστορικά διαμορφούμενων εργατικών αναγκών, τους δρόμους και τα μέσα κατάληψης και οργάνωσης της κρατικής εξουσίας, το σπουδαίο δεν είναι τόσο το ποιος υπερασπίζεται ορισμένες αντιλήψεις. Το σπουδαίο και καθοριστικό είναι σε ποιον συμφέρουν οι αντιλήψεις αυτές, τα προτεινόμενα μέτρα.
Τα διάφορα ρεύματα – Το ζήτημα της εργατικής τάξης
Πάνω στο ζήτημα της αυτοτελούς και ανεξάρτητης παρουσίας τόσο του περιεχομένου όσο και των μορφών οργάνωσης του επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου στο σύνολο του υπάρχουν τρια ρεύματα αμφισβήτησης.
Το πρώτο, στο όνομα της θεωρητικής και πολιτικής ανανέωσης ανανέωσης οδηγείται σε μια αγρανάπαυση, στο μάταιο ή και στη χλεύη κάθε οργανωμένης επαναστατικής απόπειρας. Σε ένα αυτοπεριορισμό στην αναζήτηση, μάταια, ενός καλύτερου καπιταλισμού. Προβάλλει ως στόχο όχι την επαναστατική ενότητα και αυτοτέλεια της τάξης, αλλά την ενότητα τελικά με τις φαντασιακά ηπιότερες εκδοχές του αστικού συστήματος.
Το άλλο στηρίζει την ανάγκη αναπαραγωγής των πολιτικών και οργανωτικών πολιτικών της τρίτης διεθνούς που αφορούν το κομμουνιστικό κόμμα, το πολιτικό μέτωπο, τη σχέση τους με το εργατικό κίνημα, χωρίς όμως τις εκφυλιστικές πλευρές τους. Η συνισταμένη αυτού του ρεύματος- με όλο τον πλούτο των επιμέρους συνιστωσών - εκφράζει πολιτικά την αυταπάτη και την ελπίδα μιας δύσκολης αλλά σχετικά σύντομης επιστροφής στην παλιά πλασματική αίγλη των ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων του περασμένου αιώνα κάτω από το εύηχο και ευπρόσδεκτο σύνθημα της αποκατάστασης των επαναστατικών αρχών τους στο σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση αυτά που ζητούν και τα δύο ρεύματα είναι, είτε με την ψυχολογία και την επίκληση του μάταιου, της ουτοπίας και του ρεαλισμού, είτε με τις αλυσίδες της πολύμορφης περιφρούρησης και ιδιοκτησίας του κινήματος, οι αγωνιστές να μείνουν πρωτίστως μακριά από κάθε ατελή έστω προσπάθεια επαναθεμελίωσης του συνολικού επαναστατικού υποκειμένου.
Το τρίτο ρεύμα είναι ένα ρεύμα διαλυτικών αντιλήψεων κάθε απόχρωσης που εμφανίζεται με αυτοτέλεια στην αναρχία διαχεόμενο όμως σε όλα τα ρεύματα της Αριστεράς. Οι διαλυτικές αυτές αντιλήψεις που αναζητούν άλλο από την εργατική τάξη φορέα μιας θολής Αλλαγής, άλλο ή κανένα μέτωπο και κανένα ή άλλο κόμμα χαλαρών αρχών συλλογικής λειτουργίας, εδράζονται στο ότι εκτιμούν την κατάσταση όπως φαίνεται χωρίς προοπτική. Αν όμως τα πράγματα είναι όπως φαίνονται τότε η επιστήμη θα ήταν αχρείαστη.
Και τα τρία αυτά ρεύματα πάλλονται και αιχμαλωτίζονται τελικά ανάμεσα “στο δεν κουνιέται φύλλο” κατά την άμπωτη των εργατικών αγώνων, την εξύμνηση του κινήματος κατά την πλημμυρίδα του στην οποία προσδίδουν τα χαρακτηριστικά του προσδοκώμενου.
Ανάμεσα στην αποθέωση και υπόκλιση στο αυθόρμητο αντικαπιταλιστικό κίνημα και στην περιφρόνηση του. Αυτοπαγιδεύονται ανάμεσα στο όλα τα μπορεί μια αφοσιωμένη πρωτοπορία και στο τίποτα δεν γίνεται χωρίς ηγεσία. Στο πεδίο της θεωρίας ταλαντώνονται ανάμεσα στην υποτίμηση του εκπληκτικά αναβαθμισμένου ρόλου της θεωρίας για την ολοκλήρωση της πρακτικής - στο όνομα ενός ιδιότυπου εργατισμού στη σημερινή μάλιστα εποχή της γνώσης και της επιστημονικοτεχνικής έκρηξης - και σε ένα αποκομμένο από την εργατική τάξη και την πρακτική της ακαδημαϊσμό.
Αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία ανάμεσα στην εργατική τάξη αγνό και παντοτινό, όσο και -ανομολόγητα- παραπλανημένο φορέα της επαναστατικής αποστολής και στην εργατική τάξη που ενσωματώθηκε ή διαχύθηκε.
Οι ιδέες αυτές δυσχεραίνουν την προσπάθεια όταν συναντώνται με τις τάσεις περιχαράκωσης κάθε οργάνωσης. Με αντιλήψεις που σταθμεύουν στο ιδιότυπο ξέκομμα από τις ιστορικά πρωτόγνωρες υλικές δυνατότητες του σημερινού καπιταλισμού για τον επόμενο κοινωνικό σχηματισμό. Σχηματισμό ο οποίος, στο όνομα μια θολής και απροσδιόριστης άλλης κοινωνίας ή μιας πολλαπλά μεθερμηνευόμενης, από τις σύγχρονες Πυθίες της Αριστεράς, λαϊκής εξουσίας, μηδέποτε προσδιορίζεται.
Έτσι όμως τελικά κινδυνεύει να εξουδετερωθεί κάθε υποκειμενική συλλογική προσπάθεια εντός των σημερινών πραγματικών αντικειμενικών συνθηκών η οποία έχει ως μέτρο όχι τα πλασματικά μεγέθη κάποιου αναπάντεχου εργατικού θαύματος αλλά τις σημερινές πραγματικές τάσεις και δυνατότητες στη δυναμική τους εξέλιξη, του κινήματος, του μετώπου, των πρωτόλειων αποπειρών για κόμμα, των σημερινών ηγεσιών. Αποδυναμώνεται κάθε παρατεταμένη σκληρή προσπάθεια εντός των σημερινών δυσμενών συσχετισμών ώστε να σπάσει το κέλυφος, με βάση τις σημερινές διαστάσεις και στην προοπτική τους, της απελευθερωτικής τάσης του κινήματος. Με σταθερό στόχο την ανάπτυξη του αντικειμενικά αναγκαίου αντικαπιταλιστικού εργατικού και λαϊκού αγώνα.
Η ίδια η εργατική τάξη αντιμετωπίζεται πότε σαν ιερό τέρας με καταπλακωμένους τους θησαυρούς του ταξικού της ενστίκτου από τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς της αστικής πολιτικής και τις δολοπλοκίες και προδοσίες των αρχηγών και πότε σαν θείο βρέφος με ειδικές ανάγκες που περιμένει τους μεσσίες παιδαγωγούς προκειμένου να πράξει στο σκληρό σήμερα και να μιλήσει για τα μελλούμενα.
Στο υπό συζήτηση κείμενο της Πολιτικής επιτροπής του ΝΑΡ, η σύγχρονη εργατική τάξη, προσεγγίζεται, ως η πλέον επαναστατικοποιημένη παραγωγική δύναμη η οποία δεν χωρά στον καπιταλισμό ο όποιος ως άλλος Προκρούστης επιχειρεί να την πετσοκόψει, και ως έμπορας να την υποτάξει και ιδιοποιηθεί πλέον όσο όσο. Ως η τάξη που εμπεριέχει εντός της, στο ανώτερο επίπεδο, τόσο τη δυνητική, ποιοτικά ανώτερη στην εποχή μας, επαναστατική τάση χειραφέτησης του κοινωνικού ανθρώπου όσο και τη φθορά της κοινωνίας και της φύσης από τον καπιταλισμό, τις με σύγχρονους όρους τάσεις υποταγής και χειραγώγησης. Τάσεις χειραφέτησης και υποταγής που συνυπάρχουν διαρκώς και συγκρούονται στο εσωτερικό της αφού η εργατική τάξη στην καπιταλιστική κοινωνία συγκροτείται αντικειμενικά ως τέτοια, γεννιέται όμως και αναπτύσσεται σε ενότητα και σύγκρουση με τον άλλο πόλο της κοινωνίας αυτής, το κεφάλαιο. Δεν γεννιέται, δηλαδή, πρώτα ως αντικείμενο εκμετάλλευσης και ύστερα ως δρών υποκείμενο (απόλυτος διαχωρισμός υποκειμένου - αντικειμένου που έχει ως βάση το διαχωρισμό κοινωνικού είναι και κοινωνικής συνείδησης). Ούσα πλέον πλειοψηφία στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, συγκροτείται από την αποκλειστικά χειρωνακτικά εργαζόμενη, την χειρωνακτικό-πνευματικά εργαζόμενη και το στρώμα της ανώτερης μόρφωσης που εργάζεται αποκλειστικά πνευματικά ή στα πεδία της επιστήμης και της θεωρίας. Το τελευταίο αυτό στρώμα δεν μπορεί παρά, εκφράζοντας τη χειραφετητική του τάση, να παράξει θεωρία για την εργατική τάξη «από τα μέσα». Αυτή η δυνατότητα, ωστόσο, μπορεί να πραγματοποιηθεί με την αναγκαία και απαραίτητη συμβολή των ειδικών πολιτικών, θεωρητικών πρωτοποριών. Η θέση αυτή ανιχνεύει δρόμους θετικής απάντησης απέναντι τόσο σε φαινόμενα αντιδιανοουμενισμού και οικονομίστικου εργατισμού, όσο και στον ενίοτε εμφανιζόμενο διανοουμενίστικο ελιτισμό ή στο συνδυασμό τους, που εμφανίζονται κατά καιρούς στην Αριστερά και στο κίνημα.
Το κείμενο αναφέρεται επίσης στους σύγχρονους κλάδους που παίζουν κομβικό ρόλο στην παραγωγή και στους οποίους απαιτείται ο ιδιαίτερος προσανατολισμός συνολικής δράσης μιας σύγχρονης εργατικής οργάνωσης και μετώπου. Οι εργαζόμενοι σε αυτούς έχουν έναν σχετικά βαρύνοντα ρόλο στην ταξική πάλη, στην ανάδειξή τους σε μοχλό ενότητας του συνόλου της τάξης. Η αναφορά γίνεται για τμήματα της εργατικής τάξης που λόγω της επαφής τους με τις πιο πρωτοπόρες παραγωγικές δυνάμεις του καπιταλισμού και της ισχύος που έχει η θέση τους στον παραγωγικό - οικονομικό μηχανισμό των καπιταλιστικών σχέσεων συνολικά, μπορούν να προκαλέσουν το μεγαλύτερο καλό στο κίνημα ή τη μεγαλύτερη ζημιά στο κεφάλαιο αν «κατεβάσουν τους διακόπτες». Αυτά τα τμήματα διαχέονται σήμερα σε όλη την παραγωγή, αλλά συγκεντρώνονται κυρίως στους κλάδους: Ενέργεια, αγροτοδιατροφική αλυσίδα, νέες τεχνολογίες, τηλεπικοινωνίες, τράπεζες, μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι, μεταφορές, σύγχρονοι κλάδοι υγείας, ναυτιλία.
Το πολιτικό υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της επανάστασης
Αγαπητοί φίλοι
Οι εργατικές απαντήσεις - παρεμβάσεις που απαιτεί η εποχή μας δίνονται τελικά μέσα από την αλληλεπίδραση όλων των πολυποίκιλων αντικαπιταλιστικών ενεργειών, αλληλεπιδράσεων, διεκδικήσεων, και σκιρτημάτων, τη συνολική Πράξη, των αγωνιζόμενων τμημάτων της εργατικής τάξης στα μέτωπα της εργασίας, της οικονομίας, της θεωρίας και του πολιτισμού, της πολιτικής γενικότερα. Της συνολικής Πράξης που στρέφεται υπέρ της συνολικής και διαρκούς αλλαγής των σχέσεων εκμετάλλευσης σε βάρος του κεφαλαίου, που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση σε βάρος της αναπαραγωγής του καπιταλισμού.
Αυτή ακριβώς η ιστορικά αναπτυσσόμενη επαναστατική αντικαπιταλιστική πράξη των ίδιων των εργαζομένων, αποτελεί κατά την άποψη μας τον καθοριστικό παράγοντα, το βασικό, ιστορικό πολιτικό υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και της επαναστατικής αλλαγής.
Οι πολιτικά πρωτοπόρες δυνάμεις της πάλης για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, την επανάσταση και την εργατική εξουσία, για τη μετάβαση στην κομμουνιστική κοινωνία, αποτελούνται από την ειδική στρατηγική πρωτοπορία (το κόμμα ή τα κόμματα), τη γενική πολιτική πρωτοπορία (το πολιτικό μέτωπο) και την αντικαπιταλιστική πτέρυγα των αγωνιζόμενων εργατολαϊκών μαζών.
Κόμμα, μέτωπο, αντικαπιταλιστική πτέρυγα, στο σύνολό τους και στη διαλεκτική αλληλεπίδρασή τους αποτελούν το επαναστατικό υποκείμενο, το «κόμμα με την ευρεία και ιστορική έννοια». Απορρίπτονται επομένως οι πολιτικές απόψεις και πρακτικές που ταυτίζουν το πολιτικό υποκείμενο είτε με το κίνημα, τις πτέρυγες, τις εξεγέρσεις γενικώς, με το «πλήθος» και τις αντιεξουσιαστικές ή ελευθεριακές μειοψηφίες. Θεωρείται λαθεμένη η άποψη που ταυτίζει το πολιτικό υποκείμενο της επαναστατικής πάλης ακόμη και με την κομμουνιστική πρωτοπορία.
Έχουμε σταθερά υπόψη πως τα μεγάλα εργατολαικά κινήματα είναι τελικά αντικειμενικά κοινωνικά φαινόμενα που γεννιούνται από τη διασταύρωση και πολυποίκιλη αλληλεπίδραση των αντικαπιταλιστικών θελήσεων, αιτημάτων, ιδεών και ενεργειών στις οποίες καθοριστικός παράγοντας είναι η δυνατότητα των ίδιων των εργατών, σε ένα επίπεδο όξυνσης των αντιθέσεων, να αναπτύσσουν αυτοτελή, πρωτόβουλη, μαζική εργατική δράση με τέτοια ορμή που δεν μπορεί να τη συλλάβει κανένα σχέδιο.
Αυτό ισχύει πρωτίστως στην επανάσταση.
Προϋπάρχει, εξελίσσεται και ωριμάζει όμως με διαφορετικούς όρους σε κάθε προηγούμενη στροφή, φάση ή περίοδο καθώς ο καπιταλισμός και η ταξική πάλη αναπτύσσονται με καμπές και άλματα, «στάδια» και περιόδους, συνέχειες και ασυνέχειες ως τη μεγάλη ασυνέχεια της προλεταριακής επανάστασης στο νέο αιώνα. Απορρίπτονται επομένως οι αστικές αντιλήψεις περί γραμμικής, εξελικτικής πορείας του καπιταλισμού που διεισδύουν κατά καιρούς στην Αριστερά και οδηγούν για μεγάλα διαστήματα σε μια γραμμικά εξελισσόμενη, λίγο πολύ ίδια, πολιτική.
Όταν αναφερόμαστε επομένως για το υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και την επανάσταση, η αναφορά γίνεται για ένα ευρύ, ιστορικά εξελισσόμενο – μετασχηματιζόμενο συνολικό πολιτικό υποκείμενο της κοινωνικής χειραφέτησης. Στις μεγάλες ειδικά καμπές και ιδιαίτερα στα επαναστατικά άλματα (ανατροπή αστικής κυριαρχίας, νίκη της επανάστασης, εγκαθίδρυση εργατικής δημοκρατίας - εξουσίας, άλμα στον κομμουνισμό ) μετασχηματίζονται ποιοτικά (πρόγραμμα, στόχοι, κοινωνική σύνθεση) κι αλλάζουν και αυτά «βαθμίδα», για να απαντήσουν στα νέα καθήκοντα. Το αντικαπιταλιστικό, για παράδειγμα, μέτωπο, που ασκεί εργατική επαναστατική πολιτική για την ανατροπή της αστικής πολιτικής ε επιδίωξη την επανάσταση, μετασχηματίζεται σε κομμουνιστικό «την ώρα» του άλματος των αλμάτων, του περάσματος στην κομμουνιστική κοινωνία ή πιο πριν σε επαναστατικό, κατά την εξέλιξη της επανάστασης για την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα.
Σε αυτή τη σχέση, το κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης , το ζήτημα της οικοδόμησης, ενός μαζικού κομμουνιστικού κόμματος, στην αλληλοτροφοδοτούμενη συγκρότηση κινήματος – μετώπου, αντιμετωπίζεται ως το πρωταρχικό, ως ο κρίκος για την οικοδόμηση του ευρύτερου πολιτικού υποκειμένου.
Το κόμμα αντιμετωπίζεται ως τμήμα της τάξης, ως η οργανωμένη συνειδητή πρωτοπορία της. Ως ο καθοδηγητικός-υποβοηθητικός μοχλός της στη σχέση της με τις μάζες-επανάσταση με αποκλειστικό καθήκον να βοηθά την πολιτική ανάπτυξη και την πολιτική οργάνωση της.
Αυτό σημαίνει πως επιδιώκει να οργανώσει στις γραμμές του την εργατική πρωτοπορία, η οποία παρεμβαίνει όχι με τη μορφή της αφ’ υψηλού διδασκαλίας αλλά με την επιδίωξη σε κάθε πολιτική και οικονομική μάχη «να κερδίσει» την πλειοψηφία. Σημαίνει πως αρνείται να υποκαταστήσει την πολιτική δράση των σύγχρονων κολασμένων. Να περιορίσει την πολιτική ως κομματική υπόθεση και τελικά ως υπόθεση της ηγεσίας.
Το αναγκαίο και η δυνατότητα του κόμματος να ηγείται της τάξης σχετίζεται όχι με την άποψη ότι το κόμμα αυτοανακηρύσσεται σε επαναστατικό όργανο, αλλά με το γεγονός ότι επιδιώκει και πετυχαίνει –ως έμπρακτα αναγνωριζομένη πρωτοπορία, διδάσκοντας και διδασκόμενο– να συνδέει τον εαυτό του με όλα τα τμήματά της. Να ωθεί τις μάζες σε κίνηση προς την επιθυμητή κατεύθυνση, σύμφωνα και με τις αντικειμενικές συνθήκες. Σημαίνει τελικά πως είναι κόμμα για το κίνημα, το οποίο υπηρετεί και από το οποίο ελέγχεται και όχι το αντίθετο. Επειδή είναι κόμμα επαναστατικό γι αυτό είναι βαθιά δημοκρατικό. Εκφράζει και συγκροτεί τις δυνάμεις που κατανοούν και υπηρετούν την κομμουνιστική αναγκαιότητα, δυνατότητα και τάση της εποχής με συνειδητό και μόνιμο τρόπο.
Εκφράζει επομένως όχι απλώς την αντανάκλαση του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, αλλά τον εργατικό - επαναστατικό μετασχηματισμό και δυναμική τους.
Το οργανωτικό ζήτημα γενικά αντιμετωπίζεται ως εξόχως πολιτικό.
Η ιστορία της πάλης των τάξεων επαληθεύει ότι η επίκληση των οργανωτικών κανόνων λειτουργίας, όσο σαφώς κι αν έχουν διατυπωθεί στα καταστατικά της Αριστεράς, δεν τη σώζει από συγκρούσεις, διασπάσεις και αποχωρήσεις.
Η ουσία, επομένως, του οργανωτικού προβλήματος βρίσκεται πριν και μετά από αυτό: Βρίσκεται στους στρατηγικούς και τους τακτικούς στόχους, στο πρόγραμμα, στην επαλήθευση ή τη διάψευσή τους από τη συλλογική πράξη αυτού του μοναδικού «υποκειμένου» στο οποίο ανήκει ο ρόλος του ηγέτη, τη σύγχρονη εργατική τάξη. Η οποία διεκδικεί για τον εαυτό της και το δικαίωμα να μαθαίνει τη διαλεκτική της ιστορίας.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι ειδικές οργανωτικές πλευρές που συνοδεύουν την πολιτική διάσταση του ζητήματος αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο. Ως αρχή λειτουργίας προτείνεται από το Κείμενο Εργασίας η λογική της εργατικής δημοκρατίας. Αυτή συγκεκριμενοποιείται με την άρρηκτη σύνδεση δημοκρατίας και ενότητας αντίληψης και δράσης. Η ενότητα επαναστατικής αντίληψης αποτελεί το καθοριστικό και η δημοκρατικά οργανωμένη, ενιαία δράση το αποφασιστικό στοιχείο που πηγάζουν από τον επαναστατικό ρόλο και σκοπούς του κόμματος.
Η οργανωμένη εργατική δημοκρατία εδράζεται στον ενεργό και ισότιμο πολιτικό ρόλο των μελών και των οργανώσεων. Στην προτεραιότητα του «εμείς» έναντι του «εγώ», δίχως ποτέ να ξεχνά πως τελικά το συλλογικό αποτελεί τη συνισταμένη ανεπανάληπτων ξεχωριστών προσωπικοτήτων μέσα από τις οποίες εκφράζεται. Εν τέλει, στην προτεραιότητα του οργανωμένου κοινωνικού ξεχωριστού ανθρώπου με υψηλό επίπεδο συλλογικής κουλτούρας, συνείδησης και αυτοπειθαρχίας έναντι ενός εγωιστικού - ανταγωνιστικού ατόμου ή μιας άνευρης, πειθήνιας και παθητικής συλλογικότητας.
Στηρίζεται στη συλλογική πειθαρχία και αυτοπειθαρχία. Στην αρχή της πλειοψηφίας. Στην υποχρέωση και ανάγκη να δοκιμάζεται στην πράξη η άποψη που πλειοψήφησε. Δίχως αυτή την αρχή, το κόμμα θα ήταν ένα ασπόνδυλο σώμα, αδύνατο να εμπνεύσει τις εργατικές μάζες. Η αρχή αυτή συνοδεύεται από όλα τα μέτρα ουσιαστικής και σε ανώτερο επίπεδο σύνθεσης των απόψεων. Διασφάλισης των όρων ώστε η αντίθετη άποψη να έχει τη δυνατότητα να γίνει πλειοψηφική .
Βασική πλευρά της είναι η αντιμετώπιση από το ίδιο το κόμμα των δομών και της λειτουργίας του με ανοιχτό, δυναμικό, εξελισσόμενο και όχι στατικό, άκαμπτο και τυπολατρικό τρόπο.
Με αυτή την έννοια, προβάλλει ως απόλυτη ανάγκη η επαναθεμελίωση του προγράμματος, του ρόλου, των χαρακτηριστικών και του οργανωτικού μοντέλου του. Γι αυτό ακριβώς το ίδιο το ΝΑΡ, ενόψει και του Συνεδρίου, των πολιτικών και οργανωτικών αλλαγών, της μετονομασίας του σε κομμουνιστική οργάνωση, ως έμπρακτη αυτοκριτική και ως ανταπόκριση στις απαιτήσεις των καιρών, ιεραρχεί το ζήτημα του κόμματος, τη συμβολή του σε αυτό ισότιμα με άλλες δυνάμεις, σε καθοριστική προτεραιότητα της δράσης του.
Στη σχέση κόμματος - μετώπου - κινήματος, το μέτωπο αντιμετωπίζεται ως η γενική πολιτική πρωτοπορία, ο πολιτικά αποφασιστικός παράγοντας.
Η αναγκαιότητα για μετωπική πολιτική δεν είναι κάτι τεχνητό ή συμπτωματικό.
Η εξέλιξη της τάξης προς την αυτοσυνείδησή της, η ίδια η οικοδόμηση ενός επαναστατικού κόμματος που έλκει πίσω του το προλεταριάτο, είναι ένα αντιφατικό και σύνθετο προτσές. Τα διάφορα τμήματά της αποκτούν συνείδηση από διαφορετικούς δρόμους και σε διαφορετικές χρόνους. Η μη ομοιογενής εργατική τάξη παραμένει πολιτικά διασπασμένη κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ιστορικής της πορείας. Η ύπαρξη επιπλέον των μεσαίων στρωμάτων και η ανάγκη συμμαχίας με αυτά γεννούν -σε μερικές περιόδους με εξαιρετική οξύτητα- το πρόβλημα του μετώπου. Άρα το μέτωπο αποτελεί κοινωνικοπολιτική μορφή συγκρότησης που αποτελεί πεδίο συνάντησης του κόμματος με τις ανολοκλήρωτες-αντιφατικές πρωτοπορίες της μαζικής και πολιτικής πάλης, με πυρήνα τη συνολικού χαρακτήρα αντιπαράθεση στην κυρίαρχη αστική στρατηγική. Πεδίο μετασχηματισμού του αντικαπιταλιστικού αυθόρμητου και ημισυνειδητού σε κίνημα με συνολική συνείδηση αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Του γενικού κινήματος σε οργανωμένο επαναστατικό ρεύμα, με δικούς του θεσμούς, όργανα και εμβρυακές μορφές της αυριανής εργατικής δημοκρατίας.
Είναι το πεδίο, με καθοριστικό το ρόλο της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, μορφοποίησης της τακτικής σε επαναστατική τακτική και της στρατηγικής γενικά σε στρατηγική της αντικαπιταλιστικής επανάστασης-κομμουνιστικής απελευθέρωσης, “ανακάλυψης κάθε φορά της πολιτικής γραμμής σύνδεσης της τακτικής με τη στρατηγική. Πεδίο πολιτικού διαλόγου, γόνιμης αντιπαράθεσης και επίδρασης, και τελικά συμπόρευσης των επαναστατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων με πολιτικές τάσεις και δυνάμεις που κινούνται με αντιφατικό, περιορισμένο αλλά ριζοσπαστικό τρόπο –πολιτικά και πρακτικά– κατά της κυρίαρχης αστικής στρατηγικής.
Μετασχηματισμού του κινήματος ως το επίπεδο να στηρίζεται και στηρίζει όλα τα εμβρυώδη ανεξάρτητα όργανα άσκησης εργατικής πολιτικής. Όργανα που κυοφορούνται εμβρυακά σε «ειρηνικούς» καιρούς και μορφοποιούνται σε προεπαναστατικές καταστάσεις ή με την επανάσταση. Δεν ταυτίζονται με τα όργανα του συνδικαλιστικού αγώνα, όμως τον προϋποθέτουν (με όρους ταξικής ανασυγκρότησης) και εμπεριέχουν συνδικάτα που φτάνουν ως αυτό το επίπεδο. Τέτοια παραδείγματα μας δίνουν η Κομμούνα, τα «αυθόρμητα» Σοβιέτ του 1905, τα συνειδητά Σοβιέτ του 1917, τα εργατικά συμβούλια σε Ουγγαρία και Γερμανία, οι εργοστασιακές επιτροπές αγώνα και τα εργατικά συμβούλια σε Ισπανία, Ιταλία, στο Αργεντινάσο, στο γαλλικό Μάη, στην Ιντιφάντα.
Στη σχέση του με τη συνολική επαναστατική πάλη, με την αντικαπιταλιστική δράση της τάξης, για την αναχαίτιση και ανατροπή της επίθεσης, το μέτωπο θεωρείται το πρωταρχικό, ενώ η συνολική επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των σύμμαχών της στρωμάτων, το καθοριστικό.
H λογική του πολιτικού μετώπου υπηρετείται από έναν πλούτο κοινωνικοπολιτικών μορφών. Κεντρικές συνεργασίες πολιτικών χώρων, συμπράξεις πολιτικών δυνάμεων και αγωνιστών (όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ), έντυπα, πρωτοβουλίες όπως η κίνηση κατά της ΕΕ, κινήσεις όπως αυτή για ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, θεωρητικές πρωτοβουλίες, αντικαπιταλιστικά σχήματα, είναι μερικές από τις μορφές που συνεισφέρουν σε αυτόν το στόχο. Αυτή η πολυμορφία, ωστόσο υπογραμμίζει την ανάγκη να εξασφαλίζεται και κεντρική, συνολική μορφή συγκρότησης, και κεντρικός «πόλος» αναφοράς. Αυτό υπηρετεί σήμερα η πρόταση για τον πόλο-μέτωπο της αντι-καπιταλιστικής Αριστεράς.
Τέλος, η αριστερή αντικαπιταλιστική πτέρυγα του μαζικού κινήματος, η συγκροτημένη και μόνιμη μορφή της αντικαπιταλιστικής τάσης - δράσης της τάξης, αποτελεί βασικό κρίκο σύνδεσης της πρωτοπορίας με την τάξη, αλλά και προϋπόθεση ποιοτικής ανάπτυξης της εργατικής συνείδησης.
Η διαμόρφωση του ταξικού εργατικού κινήματος είναι μια διαρκής μάχη με την αστική πολιτική και τις επιδράσεις της. Είναι μια πορεία συνύπαρξης και αντιπαλότητας, ενότητας και αντιπαράθεσης με το αστικοποιημένο αλλά και το ρεφορμιστικό ρεύμα. Η δράση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, επομένως, πρέπει να διαμορφώνει πεδία επαφής των εργατικών επαναστατικών δυνάμεων με τις πλατιές αντιφατικές ή και ρεφορμιστικές μάζες, για τον συνειδητό μετασχηματισμό τους σε δύναμη εργατικής χειραφέτησης, για να δημιουργηθούν τα αντίστοιχα όργανα άσκησης εργατικής πολιτικής.
Η λογική για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, από το κατώτερο έως το ανώτερο επίπεδο στις σημερινές συνθήκες της ταξικής κυριαρχίας υπακούει στο σχήμα: Αυτοτέλεια και άμεση αγωνιστική ταξική ενότητα, ενωτικός αντικαπιταλιστικός μετασχηματισμός ευρύτερων δυνάμεων, νέα ανώτερη ενότητα και αυτοτέλεια σε σταθερότερη πολιτική βάση. Αυτό συνεπάγεται και προϋποθέτει την αυτοτέλεια της ταξικής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας από όλες τις άλλες πτέρυγες για την ευρύτερη και πιο αποτελεσματική, άμεση αγωνιστική ενότητα της τάξης. Σημαίνει το μετασχηματισμό ευρύτερων δυνάμεων σε ανώτερη ταξική ενότητα και οργάνωση ενός συνολικού, σχετικά σταθερού, συλλογικού αγώνα για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, σε κατεύθυνση σταθερής αντιπαράθεσης με τα όρια και τους «νόμους» του κεφαλαίου και των κερδών του. Σημαίνει παραπέρα τον ανώτερο μετασχηματισμό του ταξικού οικονομικού αγώνα, - του αγώνα για μεμονωμένες διεκδικήσεις, η απόσπαση μεμονωμένων παραχωρήσεων που δεν είναι παρά αψιμαχίες των προφυλακών, ενώ η αποφασιστική σύγκρουση είναι ακόμα μπροστά) σε συνολικό πολιτικό αντικαπιταλιστικό αγώνα για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Σημαίνει την ανώτερη ενότητα των πρωτοπόρων αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με τις ευρύτερες μετασχηματιζόμενες ταξικές δυνάμεις εκεί, στο πεδίο του ταξικού οικονομικού αγώνα, στο πεδίο της πολιτικοποίησής του ως το επίπεδο του πολιτικού αντικαπιταλιστικού αγώνα, «από όλους τους εργάτες για όλους τους εργάτες».
Αγαπητοί σύντροφοι
Στις σημερινές συνθήκες γίνεται πλέον ορατό, πως η μετάβαση στη σημερινή εποχή υπερσυγκέντρωσης και υπερσυγκεντροποίησης του κεφαλαίου, στις σημερινές δυνατότητες των κομπιούτερς, της ρομποτικής, της μοριακής βιολογίας, της βιοτεχνολογίας και της γενετικής, που αποτελούν τον πυρήνα πλέον ανάπτυξης της καπιταλιστικής παραγωγικής και εργασιακής διαδικασίας, της κοινωνικοποίησης και διεθνοποίησης της, σημαδεύεται από την αντίφαση ανάμεσα στην καπιταλιστική καθήλωση και διαστρέβλωση του κοινωνικού πολιτισμού, πάνω απ όλα από τη σημερινή καπιταλιστική ιστορικής σημασίας κρίση και της κρίσης των σχέσεων με την φύση, και στην δυνητική ικανότητα μιας ποιοτικά διαφοροποιημένης και χειραφετημένης παραγωγής αγαθών και ικανοποίησης αναγκών και ελευθεριών.
Στον πυρήνα της σημερινής εποχής, βρίσκεται το ανώτερο ποιοτικά στάδιο δυνητικού επιστημονικού μετασχηματισμού της φύσης και αλληλεπίδρασης μαζί της και ταυτόχρονα της καπιταλιστικής καταστροφικής» εκμετάλλευσής της.
Σε αυτές τις συνθήκες η προέλευση και ο αντικειμενικός χαρακτήρας της στρατηγικής επαναστατικής πλευράς της εργατικής τάξης προκύπτει από την αντιφατική συγκρότηση κίνηση και ανάπτυξή της συνολικής εργατικής τάξης και του συνολικού κινήματός της. Αυτή η στρατηγική πλευρά της, γεννιέται και ξαναγεννιέται μέσα από τις αντιφάσεις, τις κρίσεις και τα εξαντλούμενα αστικά όρια της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης. Μέσα από τις διεκδικήσεις και τις αντιφάσεις ακόμη και της «εξαρτημένης μερίδας» της τάξης, αλλά με την αποφασιστικής και καθοριστικής σημασίας παρέμβαση, επίδραση και μετασχηματισμού της από τις συνιστώσες του πολιτικού υποκειμένου, της πρωτοπορίας. Μέσα από τη διαρκή σχέση ενότητας-διαχωρισμού- ανώτερης ενότητας, ως το επίπεδο της συνειδητής συνολικής επαναστατικής πάλης. Σε αυτή την πραγματική κίνηση τελικά “η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι υπόθεση της ίδιας!'
Αυτό τον υπέρτατο νόμο της ταξικής πάλης επιχειρεί να υπηρετήσει το κείμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου